آزمون درس برنامه‌نویسی

سلام
استاد درسته حرفه کلیشه‌ایه ولی خب قطعا دفعات اول مشکلات زیاد خواهند بود و بالاخره چه الان چه ۱۰ سال دیگه شروع کنین باز این مشکلات وجود خواهند داشت. حالا کاری که می‌تونین بکنین اینه که این دفعات اول که مشکلات این چنینی وجود دارن جایی برای جبران به هر روشی که دوست دارین بذارین.
نکته بعدی اینه که امتحان حتی اگه در بهینه‌ترین شرایط هم برگزار می‌شد آیا کسی برای تشکر پیش شما می‌اومد؟ منظورم اینه که از تعداد کل دانشجو‌ها درصدی اعتراض کردن و احتمالا کسی تشکر نکرده و اینکه نتیجه بگیرین ۱۰۰٪ بچه‌ها ناراضی بودن درست نیست.
به نظرم در کل شاید بد نباشه یه جور بین نظرسنجی از بچه‌های سال ۴ کامپیوتر بذارین که امتحان چگونه باشد و چرا… احتمالا تمام ابعاد امتحان عملی و تئوری بررسی می‌شه.

سلام خدمت استاد عزیزم:)
چند تا مطلب شاید بی‌ربط به هم
۱.خیلی جاها کاری که بارها و بارها قبلا انجام شده، باز هم با نقص انجام می‌شود. مثال هم فراوان وجود دارد. دلیل چیست؟
بخشی از نقایص ناشی از خطای فردی یا مواردی است که در حالت عادی قابل پیش‌بینی نیست. به این دسته از نقایص ایرادی وارد نیست.
امّا شاید عمده‌ی مشکلات، موارد قابل پیش‌بینی‌ای است که طبیعتا در دفعات قبل برگزاری بارها با آن‌ها مواجه شدیم. امّا مشکل کجاست؟ چرا این تجربیات منتقل نمی‌شوند؟
دلیل اصلی این است که اکثر افراد به فکر انتقال تجربه نیستند. معمولا می‌گوییم که این برنامه را برگزار کنیم و یا علی مدد! دیگر کسی نمی‌آید تجربیاتش را جایی بگذارد که آیندگان از آن‌ها استفاده کنند. و خدا می‌داند که چه تجربیات ارزنده‌ای دارند به هدر می‌روند و درون خاک مدفون میشوند….
این حکم در سطوح مختلف هم برقرار است. از ریاست جمهوری گرفته تا یک کانتست ساده! چقدر خوب می‌شد که اگر فارغ از دعواهای سیاسی، رییس‌جمهورهایمان از تجربیات قبلی‌ها استفاده می‌کردند(شاید هم می‌کنند ولی بعید می‌دانم) خدا می‌داند که قیمت تجربیات یک نفر که هشت سال رییس‌جمهور کشور بوده چقدر است…
حالا از همه‌ی این‌ها که بگذریم، به کانتست خودمان می‌رسیم. شاید اگر قبل از کانتست یه وقتی گذاشته می‌شد که تجربیات کانتست دیگری را استفاده می‌کردیم، اوضاع بهتر بود؛ شاید هم نه.(خودم شخصا در جریان زحمت‌های پرشمار بچه‌ها برای کانتست بودم و البته که این نقد هم به حرف بنده وارد است که اولین کانتست ما در این سطح در دانشکده بود) امّا این کانتست که گذشت؛ کانتست‌های بعدی را هم همین تیم برگزار می‌کند. امّا فکری کرده‌ایم که اگر پنج سال دیگر، آقای دکتر X خواستند امتحان مبانی را به این صورت بگیرند، از تجربیات حقیقتا ارزشمند رفقا در برگزاری استفاده کنند؟ یا دوباره پنج سال بعد باز هم همین آش و همین کاسه باید تکرار شود….؟
۲. اکثر بچه‌ها هنگامی که به دانشگاه وارد می‌شوند، دید خوبی از «زحمت» ندارند! اکثرا همه‌چی برایشان مهیا بوده؛ از غذا و پوشاک گرفته تا امکانات مدرسه.
اما وقتی که وارد فعّالیت‌های دانشجویی می‌شوند، شاید اولین چیزی که به دست می‌آورند درک خوبی از مفهوم «زحمت» است. متوجه می‌شوند که یک «جشن» معمولی که خیلی برایشان بدیهی به نظر می‌رسید، چقدر «زحمت» دارد. آن وقت شاید درک درست‌تری از زندگی به دست بیاورند…. آن وقت می‌توانند بفهمند که وقتی یک جای کشور مشکل دارد، «غرزدن» اینقدرها هم راحت نیست…
حرف من این است که خیلی از بچه‌هایی که به شرایط کانتست اعتراض داشتند، و البته که حق هم داشتند، شاید اگر یک مقدار در فضاهای کار دانشجویی قرار بگیرند، اندکی برای اعتراض‌کردن دید بهتری داشته باشند.
و این شاید از مشکل نظام آموزشی یا حتی سبک زندگی ماست که همه چیز را آماده در اختیار ما قرار می‌دهد و مثلا هیچ‌وقت نمی‌فهمیم که چه «زحمتی» برای پختن یک نان ساده کشیده شده….
۳. کاش همه مثل شما و بعضی دوستان «دلسوز» باشند(همان‌طور که از متن‌تان برمی‌آید)…. کاش این فرهنگ جا بیفتد که وظیفه‌ی استاد درس‌دادن و رفتن نیست…بد نیست که استاد حواسش باشد که آیا دانشجو راضی است؟ چه کار می‌توان کرد که کیفیت ارائه‌ی درس را بالا برد؟ چه ایده‌هایی می‌توان برای بهبود کیفیت درس زد؟ آیا این دانشجوی من که نمره‌ی کمی می‌گیرد، مشکلی دارد؟ اگر مشکل دارد، آیا وظیفه‌ی انسانی من این نیست که به او کمک کنم؟ اگر مشکلی ندارد، آیا تدریس من مشکل دارد؟ چرا دانشجویم ناراضیست؟ و …..
و بنده حقیقتا از حضرت‌عالی و سایر دوستانی که در این درس کمک می‌کنند سپاس‌گزارم که ارائه‌ی این درس را به سمتی بردید که نمره‌ها واقعی‌تر باشند. مثلا به جای استفاده از روش غیرمنطقی امتحان کتبی، از شیوه‌ی کانتست برای نمره‌دهی استفاده می‌کنید. و در جریان هستم که چقدر از ایده‌های نو در کارتان استقبال می‌کنید… خدا حفظ‌تان کند:) به قول آخوندها: کثّر الله امثالکم….:)